ಎಲ್ಲೆಂದರಲ್ಲಿ `ಗುಂಡು’!

ರಾಮರಾಯರು, ಕೃಷ್ಣರಾಯರು, ವಾಮನರಾಯರು ಎಂಬ ಹಿರಿಯರು ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ೨೦೦೧-೨೦೦೨ ಕರ್ನಾಟಕ ಬಜೆಟ್‌ನ ಕುರಿತು ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಹಣ ಡ್ರಾ ಮಾಡಲು ಟೋಕನ್ ಹಿಡಿದು ಸರದಿಗಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅವರ ಮಾತು ಕೇಳುತ್ತ ನಿಂತೆ.
“ನೀವು ಇಂದಿನ ದಿನಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಜೆಟ್ ಓದಿದಿರಾ?” ರಾಮರಾಯರು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರು.
“ಇವತ್ತಿನ ದೈನಿಕ ಓದಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಟ್ಟು ನೇರ ಬ್ಯಾಂಕಿಗೆ ಬಂದೆ. ಬಜೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಈ ಸಲ ಏನು ವಿಶೇಷ? ಜನ ಏನಂತಾರೆ?” ಕೇಳಿದರು ಕೃಷ್ಣರಾಯರು.
“ರಾಜ್ಯದ ರೈತರಿಗೆ ಮೇ ೧ರಿಂದ ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ನಿರಂತರ ವಿದ್ಯುತ್ ಪೂರೈಕೆ ಮಾಡುತ್ತಾರಂತೆ. ಬಹುಶಃ ಮಳೆ ಬಂದ ಅನಂತರ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಮರೆತಿರಬೇಕು. ಎಂದಿನಂತೆ ಈ ಸಲವೂ ಕೊರತೆ ಇದೆ. ರೂ. ೪೩ ಕೋಟಿಯಂತೆ. ರೂ. ೨೮೪ ಕೋಟಿಯ ತೆರಿಗೆ ಹೊರೆಯಂತೆ. ಈ ಬಾರಿಯ ಬಜೆಟ್ ಅದೇನೊ ರೈತರ ಪಾಲಿಗೆ ಸಂತೆಯ ಮಿಠಾಯಿಯಂತೆ, ಬಡವರಿಗೆ ಕಡಲೆಪುರಿಯಂತೆ, ಶಾಸಕರಿಗೆ ಕ್ಯಾಡಬರೀಸ್ ಚಾಕಲೇಟಿನಂತಿದೆ ಎಂದಿದ್ದಾರೆ ಜನತಾದಳ(ಯು)ದವರು” ವಿವರವಾಗಿ ದಿನಪತ್ರಿಕೆ ಓದಿದ ವಾಮನರಾಯರು ಬಜೆಟ್‌ನ ಬಗ್ಗೆ ವಿವರ ನೀಡಿದರು.
“ಅದೆಲ್ಲ ಬಿಡಿ ಸ್ವಾಮಿ. ಈ ಬಜೆಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಸುದ್ದಿ ಇದೆ” ಎಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಸ್ನೇಹಿತರ ಮುಖ ನೋಡಿದರು ರಾಮರಾಯರು.
“ಏನು? ವರಮಾನ ತೆರಿಗೆ ಇಳಿಸಿದ್ದಾರ? ಅಲ್ಲ, ವೈನ್‌ಗೆ ತೆರಿಗೆ ಇಳಿಸಿದ್ದಾರ?” ಕೃಷ್ಣರಾಯರು ಕೇಳಿದರು.
“ವರಮಾನ ತೆರಿಗೆ ಇಳಿಸಿದರೆಷ್ಟು ಏರಿಸಿದರೆಷ್ಟು? ಅದರಿಂದ ನಮಗೇನು ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಬರುವ ಪಿಂಚಣಿ ಹಣದಲ್ಲಿ ಸಂಸಾರ ಸಾಗಿಸಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ವರಮಾನ ತೆರಿಗೆ ಕಟ್ಟುವುದೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂತು. ಅದೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲ. ಗುಂಡುಪ್ರಿಯರಿಗೆ ಕೃಷ್ಣ ವರದಾನವಿತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ವೈನ್, ಬಿಯರು ಎಲ್ಲ ದಿನಸಿ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ, ಡಿಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟ್ ಸ್ಟೋರ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಸಿಗುತ್ತದಂತೆ– ಪೆಪ್ಸಿ, ಕೋಲಾಗಳು ಸಿಗುವಂತೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಕುಡಿಯಲು ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲವಂತೆ. ನಮ್ಮ ಶೆಟ್ರ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲೂ ಸಿಗಬಹುದು ಇನ್ನು. ಅದಕ್ಕೆಂದು ಅಂಗಡಿಯವರು ದುಡ್ಡು ಕಟ್ಟಿದರಾಯಿತು ಲೈಸನ್ಸ್ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೊಡುತ್ತಾರಂತೆ. ಎಲ್ಲರೂ ದುಡ್ಡು ಕಟ್ಟಿಯಾರು. ದಿನಸಿ ವಸ್ತುಗಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚು ವೈನ್, ಬಿಯರು ಮಾರಾಟವಾದೀತು ಎಂದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತು. ಇನ್ನು ನಾವು ದಿನಸಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾಡುವುದು ಕಷ್ಟ. ಅಲ್ಲಿ ಜನ ವೈನ್ ಕೊಳ್ಳಲು ತುಂಬಿ ತುಳುಕಬಹುದು” ವಿಷಾದದಿಂದ ನುಡಿದರು ರಾಮರಾಯರು.
“ಹೌದು, ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಏಕೆ ಇಂಥ ದುರ್ಬುದ್ಧಿ ಬಂತು? ಪ್ರಾಯಶಃ ಗುಂಡುಪ್ರಿಯರು ಲಂಚ ಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದೆ? ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಮುಂದಾಲೋಚನೆ ಬೇಡವೇ? ಇನ್ನು ಮಕ್ಕಳೂ ರಾಜಾರೋಷವಾಗಿ ಅಂಗಡಿಗೆ ಹೋಗಿ ವೈನ್ ತಂದು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಡಿಯಬಹುದು. ಈಗ ಹುಡುಗರು ಅದೆಂಥದೋ ಪೆಪ್ಸಿ ಎಂದು ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಕುಡಿಯಲು ಕುಣಿಯುತ್ತವಲ್ಲ. ಅದರಂತೆ ಇನ್ನು ಬಿಯರನ್ನೂ ಕುಡಿದಾರು. ಅವಕ್ಕೆ ಲಂಗು ಲಗಾಮು ಎಲ್ಲಿಯದು?” ಎಂದರು ವಾಮನರಾಯರು ಚಿಂತಾಕ್ರಾಂತರಾಗಿ.
“ಇದು ಎಲ್ಲ ರಾಜಕೀಯದಾಟ ಸ್ವಾಮಿ. ಚುನಾವಣೆ ಬರುತ್ತದಲ್ಲ. ಈ ಆಮಿಷ ಎಲ್ಲ ಓಟಿಗಾಗಿ. ಇದರಿಂದ `ಗುಂಡು’ಪ್ರಿಯರ ಓಟು ಅವರಿಗೆ ಗ್ಯಾರಂಟಿ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಂದಿ ಏರಿಸುವವರೇ ತಾನೆ ಇರುವುದು? ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ದಿನಸಿ ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ದಿನನಿತ್ಯ ಬೇಕಾದ ಅವಶ್ಯ ಪದಾರ್ಥ ಸಿಗುತ್ತೊ ಇಲ್ಲವೊ ಆದರೆ ವೈನ್, ಬಿಯರು ಇರುವುದಂತೂ ನಿಶ್ಚಯ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ. ಎಂದು ಖೇದದಿಂದ ನುಡಿದ ರಾಮರಾಯರು ತಮ್ಮ ಸರದಿ ಬಂತೆಂದು ಹಣ ಪಡೆಯಲು ಎದ್ದರು.
ದಿನಸಿ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಯರು ಮಾರಾಟವನ್ನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಕೃಷ್ಣನ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಅದೇ ಹಿರಿಯರು ಒಂದು ದಿನ ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. “ನಮ್ಮ ಬೈಗಳು ಅವನಿಗೆ ಕೇಳಿಸಿರಬೇಕು. ಇಂಥ ಗಿಮಿಕ್‌ನಿಂದ ಓಟಿಗೇನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲವೆಂದು ಮನವರಿಕೆಯಾಗಿರಬಹುದು. ಸದ್ಯ, ತಡವಾಗಿಯಾದರೂ ಕೃಷ್ಣನಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಬುದ್ಧಿ ಬಂತಲ್ಲ” ಎಂದು ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡರು.

 

Read Full Post »

ಉತ್ತರಮುಖಿ

೨೦೦೯ ಜೂನ್ ವಿನೋದದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ಹಾಸ್ಯ
ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಅದಕ್ಕೆ ಗಣ್ಯಾತಿಗಣ್ಯರಿಂದ ಉತ್ತರ ಬರೆಸುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಓದಿ ನನಗೂ ಕೂಡ ಉತ್ತರ ಬರೆಯಬೇಕೆನಿಸಿದ್ದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಗ ನನ್ನನ್ನು ಯಾರೂ ಬರೆಯಲು ಹೇಳುವ ಸಂಭವ ಇಲ್ಲ ಎಂದೂ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಈಗಲೂ ನನಗೆ ಬರೆಯಲು ಹೇಳಿಲಲ್ಲ! ಆದರೂ ಅದಕ್ಕೆ ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಮುಂದೆ ನಾನು ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಅಂಥ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಳಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನಗೆ ನಾನೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡದ್ದು. ಅಂದರೆ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ನಾನೇ ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದೇನೆ!
೧. ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಪರಮ ಸುಖ ಯಾವುದು?
ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅನಿಸಿದಾಕ್ಷಣ ಆ ಕೂಡಲೇ ನಿದ್ರಾದೇವಿ ನನ್ನಪ್ಪಿದರೆ ಅದುವೇ ಪರಮಸುಖ. ಆಹಾ ಹಾಗಾದರೆ ನನ್ನಷ್ಟು ಪರಮಸುಖಿ ಬೇರೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ.
೨. ನನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಆತಂಕ ತರುವ ಸಂಗತಿ ಯಾವುದು?
ಲಂಚದ ಹಾವಳಿ, ಕೋಮುಗಲಭೆ, ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಇತ್ಯಾದಿ ದೇಶವಿರೋಧಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳು.
೩. ಇತರರ ಯಾವಗುಣ ನನಗೆ ಹಿಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ?
ಅತ್ಯಂತ ಆಪ್ತರೇ ನಮ್ಮ ಎದುರು ನಿಜದ ತಲೆಗೆ ಹೊಡೆದಂತೆ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದು, ಮಿತಿಮೀರಿದ ಹೊಗಳಿಕೆ, ಸ್ವಪ್ರತಿಷ್ಟೆ, ಇತರರನ್ನು ಹೀನಾಮಾನ ಬೈಯುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ.
೪. ನನ್ನ ಅಮೂಲ್ಯ ಆಸ್ತಿ ಯಾವುದು?
ದೇಹದ ಅಂಗಾಂಗಗಳು. ಅದರಲ್ಲೂ ಕಣ್ಣುಗಳು.
೫. ನಾನು ಸದಾ ನನ್ನೊಡನೆ ಒಯ್ಯುವ ವಸ್ತು ಯಾವುದು?
ಯಾವುದಪ್ಪ ಈ ವಸ್ತು? ಸ್ಕೂಟರಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದಾದರೆ ಶಿರಸ್ತ್ರಾಣ, ಕೀಲಿಕೈ, ಕೀಲಿಕೈ ಬೀಳದಂತೆ ಹಾಕಲು ಒಂದು ಚೀಲ. ಚಪ್ಪಲಿ ಅಂದರೆ ಸರಿ ಹೋದೀತು ಎಂದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.
೬. ಎಂದೂ ನಾನು ಮರೆಯಲಾರದ ಮಾತು ಯಾವುದು?
`ಕಳೆದ ಸಮಯವು ಬಾರದು ಮತ್ತೆ,’ ಉತ್ತಮ ಪುಸ್ತಕ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ ಸ್ನೇಹಿತರ ಅಗತ್ಯ ಕೂಡ ಬೀಳುವುದಿಲ್ಲ’ ಎನ್ನುವ ವಾಕ್ಯಗಳು.
೭. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಬಹುವಾಗಿ ಕುಗ್ಗಿಸುವ ಸಂಗತಿ?
ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿ ಎರಡು ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಓಟಿಗೆ ನಿಲ್ಲುವುದು, ಅದರಿಂದ ದೇಶಕ್ಕಾಗುವ ನಷ್ಟ ಅಪಾರ. ಮತ್ತೆ ಗೆದ್ದ ರಾಜಕಾರಣಿ ಅವನ ಅವಧಿ ಮುಗಿಯುವ ಮೊದಲೆ ಬೇರೆ ಪಕ್ಷಕ್ಕೆ ಹಾರುವುದು.
೮. ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಯ ಓಡಾಟದ ತಾಣ ಯಾವುದು?
ಯಾವುದಪ್ಪ? ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ? ಹಾಗಾದರೆ ಇದೇ ಸರಿ. ತವರೂರ ಹಾದಿ. ತವರೂರ ಹಾದಿಯಲಿ ಕಲ್ಲಿಲ್ಲ ಮುಳ್ಳಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?
೯. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ತ್ವದ ನಿರ್ಣಯ ಯಾವುದು?
ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಶಸ್ತ್ರ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆ ನಾನು ಹೆದರದೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಕೊಟ್ಟದ್ದು.
೧೦. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತಸದ ಕ್ಷಣ ಯಾವುದಾಗಿತ್ತು?
ಇಸವಿ ೧೯೯೦ ಇರಬಹುದು ಉದಯವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಪ್ರಥಮವಾಗಿ ನಾನು ಬರೆದ ಮಕ್ಕಳ ಕತೆ ಪ್ರಕಟವಾದದ್ದು ನೋಡಿದ ಗಳಿಗೆ.
೧೧. ಮರೆಯಬೇಕೆಂದು ನಾನು ಬಯಸುವ ಕಹಿಕ್ಷಣ ಯಾವುದು?
ಎಷ್ಟೋ ಇವೆ. ಅವನ್ನೆಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಅವೆಲ್ಲ ಸೆನ್ಸಾರ್ ಆಗದೆ ಇರುವುದು!
೧೨. ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರೀತಿಯ ನನ್ನ ಕನಸು ಯಾವುದು?
ಒಂದಾ ಎರಡಾ ಸುಮಾರು ಇವೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಲಂಚವನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆಮಾಡುವುದು, ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ನಿರ್ಭೀತಿಯಿಂದ ಎಲ್ಲಿ ಬೇಕೆಂದರಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆ ಹೋಗುವಂಥ ಪರಿಸರ ನಿರ್ಮಾಣ, ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದ ರಸ್ತೆಗಳು ರಸ್ತೆಗಳಂತೆ ಇರಬೇಕು ಹೊಂಡದಂತಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಜನರಿಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿಯ ಸ್ವಚ್ಛತೆಯ ಅರಿವಿರುವಂತೆ ಮಾಡಬೇಕಾದುದು, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೆಲ್ಲ ಸ್ವಾರ್ಥ, ಸ್ವಹಿತ ಬದಿಗೊತ್ತಿ ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ದುಡಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು, ಕೇವಲ ಎರಡೇ ಪಕ್ಷಗಳಿಗೆ ಆಸ್ಪದ ಕೊಡುವುದು, ಚುನಾವಣೆ ನಡೆದು ಗೆದ್ದ ಪಕ್ಷ ೫ ವರ್ಷ ಸರ್ಕಾರ ನಡೆಸುವುದು. ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ೫ ವರ್ಷದ ಮೊದಲು ಚುನಾವಣೆ ನಡೆಯದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ಭಾರತದೇಶದ ಯುವಶಕ್ತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪರದೇಶಕ್ಕೆ ಮೀಸಲಿಡದೆ ನಮ್ಮದೇಶಕ್ಕೇ ಮೀಸಲಿಟ್ಟು ದೇಶದ ಹಿತಚಿಂತನೆಗೆ ಒತ್ತುಕೊಡುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು, ಜನರು ನೀರಿನ ಬಳಕೆಯನ್ನು ಹಿತಮಿತವಾಗಿ ಮಾಡುವಂತೆ ಹಾಗೂ ಅವಶ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಇಂಧನ, ವಿದ್ಯುತ್ ಇತ್ಯಾದಿ ನಮ್ಮದೇಶದ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಬಳಸಬಾರದು. ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ.
೧೩. ನನಗೆ ಬೇಸರ ಬರಿಸುವ ಸಂಗತಿ ಯಾವುದು?
ತುಂಬ ಹತ್ತಿರzವರು ಪ್ರಮುಖ ವಿಚಾರ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಹೇಳದೆ ಅದೇ ಸುದ್ದಿ ಮೂರನೆಯವರ ಮುಖಾಂತರ ಕೇಳುವಂಥ ಪ್ರಸಂಗ.
೧೪. ನಾನು ವಿರಾಮದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಳೆಯಬಹುದು?
ಮ್ಮ ಮಾವ ಇದಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಂತ ಸರಳ ಉತ್ತರ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ವಿರಾಮ ಇದ್ದರೆ ತಾನೆ ಎಂದು. ಅವರಿಗೆ ದಿನದ ೨೪ ಗಂಟೆಯೂ ಸಾಕಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ಬರೆಯುವಂತಿಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನನಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿರಾಮವಿದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತೇನೆ, ಮಗಳ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇನೆ, ತೋಟದ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ.
೧೫. ನಾನು ಎಂಥ ಸಾವನ್ನು ಬಯಸುತ್ತೇನೆ?
ನನಗೆ ಸಾಯಬೇಕು ಎಂದು ಅನಿಸಿದ ತತ್‌ಕ್ಷಣ ಸಾವು ಬಂದು ಬಿಡಬೇಕು.
೧೬. ಜನರು ನನ್ನನ್ನು ಹೇಗೆ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಬೇಕು?
ಖಂಡಿತಾ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ.
೧೭. ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಜಗತ್ತಿನ ಬೇರೆ ಏನಾಗಲು ಬಯಸುತಿದ್ದೆ?
ಈ ಮಾತು ಬರುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿದ್ದರೆ ತಾನೆ? ಇದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಇಲ್ಲಿ ಏನೂ ಬರೆಯುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ!

Read Full Post »

ಯೋಚನಾ ಲಹರಿ

ಒಂದು ದೇವಸ್ಥಾನದ ಅರ್ಚಕರ ಕತೆ ಹೀಗಿದೆ. ಆ ಅರ್ಚಕರು ಬಿ.ಎಸ್ಸಿ ಪದವೀಧರರು ಎಂದು ಅವರೇ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಎಷ್ಟು ನಿಜವೊ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಒಂದು ಗಾಡಿ ಓಡಿಸಲು ಚಾಲನಾ ರಹದಾರಿ ಪತ್ರ ಬೇಕೆಂಬ ಸಾಮಾನ್ಯಜ್ಞಾನ ಕೂಡ ಅವರಿಗೆ ಇಲ್ಲ. ಅವರಿಗೊಂದು ಲೂನ ಉಂಟು. ಅದನ್ನು ಅವರು ಐದು ವರ್ಷದಿಂದ ಚಾಲನಾ ರಹದಾರಿ ಪತ್ರವಿಲ್ಲದೆ ಓಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದುವರೆಗೆ ಸಂಚಾರಿ ಆರಕ್ಷಕರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆ ಪೇಟೆಗೆ ಬರುವಾಗ (ಅವರಿರುವುದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ) ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಚಾರಿ ಆರಕ್ಷಕರ ವಕ್ರ? ದೃಷ್ಟಿಗೆ ಈ ಬಡಪಾಯಿ ಸಿಕ್ಕಿ ಬಿದ್ದರು. ಅರ್ಚಕರಿಗೆ ಸಮಯಕ್ಕೊಂದು ಸುಳ್ಳು ಹೊಳೆದದ್ದು ಆಶ್ಚರ್ಯ. ‘ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಗಾಡಿ ಕೊಂಡೆ. ಲೈಸೆನ್ಸು ಮಾಡಿಸಬೇಕಷ್ಟೆ’ ಎಂದರಂತೆ. ಆದರೆ ಆರಕ್ಷಕರು ಬಿಡದೆ ಅವರ ಗಾಡಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಾಕಿ ಆರಕ್ಷಕ ಠಾಣೆಗೆ ಒಯ್ದರು. ಅಲ್ಲಿಯೇ ದಂಡ ಕಟ್ಟಿ ಗಾಡಿ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರ ಬಳಿ ಕಾಸು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದರು. ಅನಂತ ಅವರಿಗೆ ರೂ. ನಾಲ್ಕುನೂರು ಕೊಟ್ಟು ಆರಕ್ಷಕ ಠಾಣೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರು. (ಗಾಡಿಗೆ ಎದುರಿನ ನಂಬರು ಪ್ಲೇಟ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಕ್ಕೆ ರೂ. ೧೦೦, ಲೈಸೆನ್ಸು ಇಲ್ಲದಿದ್ದಕ್ಕೆ ರೂ. ೩೦೦). ಆಮೇಲೆ ಅವರು ಗಾಡಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿರಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ಆದರೆ, “ಬೆಳಗ್ಗೆ ಪೇಟೆಗೆ ಹೋದ ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಇನ್ನೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಅರ್ಚಕರ ಮಗನಿಂದ ರಾತ್ರಿ ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ದೂರವಾಣಿ ಬಂತು. ಅನಂತ ಗಾಬರಿಗೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧರು. ಅದು ಅವರಿಗೆ ತಾಯಿಯಿಂದ, ಸೋದರಮಾವನಿಂದ ರಕ್ತದಲ್ಲೇ ಆನುವಂಶಿಕವಾಗಿ ಬಂದ ಗುಣ. ಆ ಹುಡುಗನಿಗೆ ಅಲ್ಲೆ ಇರಲು ತಿಳಿಸಿ, ‘ಈಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದು ಫೋನಿಟ್ಟರು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಅರ್ಚಕರ ಮನೆಗೆ ಹನ್ನೆರಡು ಕಿ.ಮೀ. ಇದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕಾರಲ್ಲಿ ಹೋಗುವುದೆಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದರು. ಒಂದಿಗೇ ಧೈರ್ಯಕ್ಕೆ? ನನ್ನನ್ನೂ ಬರಲು ಹೇಳಿದರು. “ಅವರೀಗ ಇನ್ನೊಂದು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಮನೆ ಸೇರಿರಬಹುದು. ಈ ಹುಡುಗ ಫೋನು ಮಾಡಲು೨ ಕಿ.ಮೀ. ದೂರ ಬರಬೇಕಲ್ಲ. ಆಗ ಅವರು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿರಬಹುದು. ಹುಡುಗನಿಗೆ ಆ ವಿಷಯ ತಿಳಿದಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ನಾವು ಯಾಕೆ ಸುಮ್ಮಗೆ ಅಷ್ಟು ದೂರ ಹೋಗುವುದು?  ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ. “ಇಲ್ಲ, ಹೋಗಿ ನೋಡದೆ ಇದ್ದರೆ ನನಗೆ ರಾತ್ರಿ ನಿದ್ರೆ ಬರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮಗೆ ಆತಂಕ ಯಾಕೆ? ಒಂದು ಬಾರಿ ಹೋಗಿ ನೋಡಿಯೇ ಬರುವುದು’ ಎಂದು ಹೊರಟರು. ಅದಕ್ಕೆ ಅವರ ತಾಯಿಯಿಂದ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಬೇರೆ ಸೇರಿದರೆ ಕೇಳ್ಬೇಕೆ ಮತ್ತೆ?  ದಾರಿ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಲೂನದೊಡನೆ ಅರ್ಚಕರಿದ್ದಾರೆಯೇ ಎಂದು ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಎಕ್ಸರೇ ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಕಾರು ಚಾಲನೆ ಮಾಡಿದರು. ‘ನಾನು ಬಲಬದಿ ನೋಡುತ್ತೇನೆ, ನೀನು ಎಡಬದಿ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊ’ ಎಂದು ನನಗೆ ಅಪ್ಪಣೆ ಕೊಟ್ಟರು. ಮಾತಾಡಿದರೆ ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ರಕ್ತದೊತ್ತಡ ಏರಿತೋ ಎಂದು ನಾನು ಮಾತಾಡಲಿಲ್ಲ.

Read Full Post »